Szeroki zakres dynamiki

Sceny zawierające zarówno bardzo ciemne, jak i bardzo jasne obszary są dla kamery problemem. W systemach bezpieczeństwa typowymi przykładami scen o szerokim zakresie dynamiki (wide dynamic range — WDR) są drzwi wejściowe, zadaszone parkingi oraz tunele, w których występuje duży kontrast między światłem wpadającym z zewnątrz i ciemniejszym wnętrzem. Sporym wyzwaniem są także sceny zewnętrzne z bezpośrednim światłem słonecznym i głębokimi cieniami.

Opracowano kilka metod umożliwiających kamerom lepsze odwzorowywanie całej zawartości sceny. Żadna technika samodzielnie nie jest optymalnym rozwiązaniem we wszystkich scenach i sytuacjach, a każda metoda ma swoje wady, do których należy m.in. wprowadzanie różnych nieprawidłowości wizualnych nazywanych artefaktami.

Axis oferuje różne rozwiązania WDR, w tym dwa rozwiązania przeznaczone do materiałów dowodowych, które stanowią rewolucyjny krok naprzód w dziedzinie obrazowania trudnych scen. Ich niezrównana zdolność do wydobywania szczegółów w ciemnych partiach sceny bez prześwietlania jasnych obszarów pozwala uzyskiwać obrazy, które mają wyjątkową wartość na etapie prac dochodzeniowych.

Axis oferuje następujące rozwiązania WDR:

• Forensic WDR to połączenie metod dwukrotnej ekspozycji i lokalnego wzmocnienia kontrastu. Uzyskiwane w ten sposób obrazy cechują się maksymalną użytecznością podczas prac dochodzeniowych. Dzięki zastosowaniu najnowszej generacji algorytmów przetwarzania obrazu technologia ta skutecznie redukuje widoczne szumy i artefakty. Forensic WDR sprawdza się także w przypadku scen z ruchem i w kamerach o bardzo wysokiej rozdzielczości.

• WDR – Forensic Capture to połączenie metod dwukrotnej ekspozycji i lokalnego wzmocnienia kontrastu. Uzyskiwany w ten sposób obraz cechuje się maksymalną użytecznością podczas prac dochodzeniowych.

• WDR – Dynamic Capture wykorzystuje metodę dwukrotnej ekspozycji do scalania obrazów o różnych czasach ekspozycji. Zakres dynamiki ograniczają artefakty związane z ruchem i migotaniem.

• WDR – Dynamic Contrast wykorzystuje metodę wzmocnienia kontrastu, dając dość ograniczony zakres dynamiczny, ale przy bardzo niewielkiej ilości artefaktów. Ponieważ używana jest tylko jedna ekspozycja, rozwiązanie to dobrze się sprawdza w scenach z dużą ilością ruchu.

Niektóre kamery Axis poszerzają zakres dynamiki przy użyciu niewymienionych połączeń poszczególnych metod. W kamerach tych rozwiązanie WDR jest dostosowane do konkretnego modelu urządzenia, a w kartach katalogowych i innych informacjach o produkcie jest określane skrótem „WDR”.

Zakres dynamiki kamery zazwyczaj określa się w decybelach (dB), ale rzeczywista wydajność w trybie WDR jest trudna do zmierzenia i zależy także od innych czynników, takich jak złożoność sceny, ilość występującego w niej ruchu i możliwości przetwarzania obrazu dostępne w kamerze.

Dla Axis priorytetem jest nie tyle wysoka wartość dB, ile użyteczność w pracach dochodzeniowych i jakość obrazu. Dlatego kamera Axis o określonym zakresie dynamiki może radzić sobie lepiej od konkurencyjnej kamery z wyższą wartością dB.

Kamery zazwyczaj mają problemy ze scenami o szerokim zakresie dynamiki, czyli takimi, w których występuje duże zróżnicowanie poziomów oświetlenia. W tym dokumencie omówiono techniczne uwarunkowania ograniczonego zakresu dynamiki kamery, opisano najważniejsze dostępne metody uzyskiwania dobrych efektów w trybie WDR oraz przedstawiono rozwiązania WDR od Axis, dzięki którym można uzyskać materiał wizyjny o maksymalnej użyteczności i wartości podczas prac wyjaśniających.

Zakres dynamiki odnosi się do różnic w poziomie oświetlenia między najjaśniejszymi i najciemniejszymi partiami sceny lub obrazu. A zatem scena o szerokim zakresie dynamiki zawiera zarówno bardzo jasne, jak i bardzo ciemne obszary. Oto typowe przykłady takich scen występujące w dozorze:

• Drzwi wejściowe ze światłem dziennym na zewnątrz i ciemniejsze wnętrze pomieszczenia

• Zadaszone parkingi lub tunele ze światłem dziennym na zewnątrz i niskim poziomem oświetlenia wewnątrz

• Sceny zewnętrzne z bezpośrednim światłem słonecznym i głębokimi cieniami

• Budynki biurowe lub galerie handlowe z dużą ilością światła odbitego od okien

Poniżej znajduje się przykład sceny o szerokim zakresie dynamiki, która została zarejestrowana przy użyciu kamery bez funkcji WDR.

W zależności od użytego czasu ekspozycji kamera może uwidocznić dobrze oświetlony wjazd i jasne otoczenie parkingu lub ciemne wnętrze obiektu. Kamera bez funkcji WDR nie jest w stanie zarejestrować całej zawartości sceny na jednym obrazie.

Poniżej na obrazie o długim czasie ekspozycji wstawiono fragment obrazu o krótkim czasie ekspozycji i na odwrót. Dzięki temu widać, że kamera bez funkcji WDR nie zarejestrowała ważnych obiektów występujących w scenie.

Aby można było zarejestrować całą zawartość sceny, potrzebna jest kamera dozorowa z funkcją WDR. Pozwala ona na jednym obrazie zarejestrować obie skrajności, a więc wyraźnie przedstawić obiekty znajdujące się zarówno w mocno oświetlonym wjeździe, jak i w głębokich cieniach wewnątrz parkingu. Jeśli natomiast kamera nie ma funkcji WDR, jej zakres dynamiki jest ograniczony szeregiem czynników.

Główne czynniki ograniczające zakres dynamiki kamery są związane ze sposobem przechwytywania światła przez przetwornik kamery, sposobem przetwarzania obrazu, a także samą naturą światła. W ujęciu bardziej praktycznym zakres dynamiki zależy od rozmiaru pikseli, czasu ekspozycji, szumów i głębi bitowej.

Światło składa się z odrębnych cząstek energii nazywanych fotonami. Jeśli natężenie światła w scenie rośnie, w kierunku kamery zmierza większa liczba fotonów. Jednak kamera, a raczej zawarty w niej przetwornik obrazu, w określonym czasie ekspozycji jest w stanie wykryć tylko pewną ograniczoną liczbę fotonów.

Przetwornik obrazu składa się z milionów światłoczułych punktów nazywanych pikselami, które przekształcają przechwycone fotony na elektrony. Kiedy kamera tworzy obraz, mierzy liczbę elektronów odpowiadającą każdemu pikselowi, dzięki czemu uzyskuje informacje o poziomie oświetlenia w różnych częściach zarejestrowanej sceny.

Każdy piksel ma określony rozmiar i może pomieścić określoną liczbę elektronów, po której osiągnięciu zostaje nasycony. Producenci nowoczesnych kamer dążą do maksymalizacji liczby pikseli, ale — ze względu na koszty — bez zwiększania rozmiarów przetwornika, co skutkuje ograniczeniem rozmiaru pikseli.

W przypadku sceny o szerokim zakresie dynamiki długi czas ekspozycji doprowadzi do nasycenia pikseli w jaśniejszych partiach obrazu. Przez skrócenie czasu ekspozycji (a więc czasu gromadzenia fotonów) można uniknąć przepełnienia fotonami w najjaśniejszych obszarach. Jednak krótszy czas ekspozycji może także spowodować, że w ciemniejszych partiach obrazu zostanie przechwycona bardzo niewielka liczba fotonów. Ze względu na właściwości cząstek światła i zjawisko nazywane szumem śrutowym fotonów w tych partiach obrazu będą widoczne wyraźne szumy. Prawidłowy czas ekspozycji piksela to taki czas, który zapewnia maksymalny stosunek sygnału do szumu, a zatem w przypadku pikseli umiejscowionych w jaśniejszych partiach obrazu będzie krótszy niż dla pikseli w ciemniejszych obszarach.

Na poziomie pikseli zakres dynamiki definiuje się jako iloraz maksymalnej wartości sygnału i poziomu szumów własnych. Poziom szumów własnych określa najniższe możliwe do odróżnienia natężenie sygnału przewyższające natężenie sumy wszystkich źródeł szumów. Część szumów powstaje na skutek niedoskonałości przetwornika analogowo-cyfrowego, który zlicza elektrony i generuje odczyt dla każdego piksela. Kolejnym rodzajem szumu jest szum śrutowy fotonów, którego nie da się uniknąć nawet w przypadku doskonałego sprzętu. Każdy rodzaj szumów sprawia, że wartości pikseli nie odzwierciedlają rzeczywistych wartości natężenia występujących w obserwowanej scenie.

Głębia bitowa określa liczbę bitów służących do rejestrowania informacji w jednym pikselu, co przekłada się na liczbę możliwych do wykrycia poziomów oświetlenia. Kamery stosowane w systemach bezpieczeństwa zazwyczaj mają głębię 10-bitową. Większa głębia bitowa teoretycznie powinna zwiększać liczbę wykrywanych poziomów oświetlenia, ale w rzeczywistości podnosi ona jakość obrazu tylko wtedy, gdy piksele przetwornika są wystarczająco duże, a szumy wystarczająco niewielkie. Jeśli dane z przetwornika zawierają dużo szumów, zwiększenie liczby bitów niewiele pomoże.

Jeśli chodzi o głębię bitową, warto też pamiętać, że typowy monitor, na którym pracownik ochrony będzie oglądać materiał wizyjny z systemu dozoru, udostępnia zaledwie 8-bitową głębię na każdy kanał koloru. To oznacza, że algorytm przekształcający 10-bitowy obraz z przetwornika na 8-bitowy w monitorze ma kluczowe znaczenie dla uzyskania dobrych rezultatów w zakresie szerokiego zakresu tonalnego WDR.

Na przestrzeni lat opracowano różne metody przezwyciężania ograniczeń zakresu dynamiki kamery i uzyskiwania obrazów o szerokim zakresie tonalnym (WDR). Czasem metody te łączy się w celu osiągnięcia lepszych efektów. Żadna z metod w pojedynkę nie jest optymalnym rozwiązaniem we wszystkich zastosowaniach, ponieważ każda z nich skutkuje występowaniem nieprawidłowości wizualnych nazywanych artefaktami. Artefakty, które w jednym zastosowaniu są niewidoczne, w drugim mogą całkowicie wykluczyć daną metodę. Opisy często występujących artefaktów można znaleźć w rozdziale 7.

Przy użyciu algorytmu scalania można połączyć wiele obrazów zarejestrowanych z różnymi czasami ekspozycji i uzyskać jeden obraz. Jest to najpopularniejsza metoda zwiększania zakresu dynamiki. Jednak z uwagi na sekwencyjną rejestrację obrazu wprowadza ona artefakty związane z ruchem w scenie. Typowym źródłem problemów są migające źródła światła i dynamiczny ruch ze względu na możliwość przemieszczenia się obiektu między poszczególnymi obrazami. Ponadto podczas przetwarzania obrazu mogą powstać szumy w postaci pasm. Oto możliwe artefakty:

• Migotanie

• Rozmycie spowodowane ruchem i efekt ducha

• Szumy

W przypadku tej metody kamera używa przetwornika obrazu, który zawiera dwa lub więcej rodzajów pikseli o różnej światłoczułości. Dzięki temu podczas jednej ekspozycji zasadniczo powstają dwa obrazy — jeden ciemniejszy i jeden jaśniejszy — odpowiadające każdemu zestawowi pikseli. Końcowy obraz WDR jest efektem połączenia dwóch obrazów składowych. Na ogół w tej metodzie występują pewne ograniczenia, na przykład stały współczynnik czułości, który określa, jak bardzo sąsiadujące piksele mogą się różnić światłoczułością, co ogranicza zakres dynamiki możliwy do osiągnięcia dzięki tej metodzie. Jednoczesna ekspozycja pozwala uniknąć artefaktów związanych z ruchem i migotaniem, ale w ich miejsce mogą pojawić się inne. Na przykład charakterystyczna dla tej metody niższa rozdzielczość (wynikająca z używania mniejszej liczby pikseli do utworzenia obrazu) może to powodować powstawanie efektów mory i klatki schodowej. Ponadto proces łączenia dwóch zestawów pikseli może być skomplikowany i w pewnych przypadkach powodować inne problemy. Oto typowe artefakty:

• Mora i efekt klatki schodowej

• Szumy

• Zmiana kolorów

• Rozmycie

Jest to metoda cyfrowa wykorzystująca niedoświetlony obraz, która powoduje cyfrowe rozjaśnienie jego najciemniejszych obszarów. W rzeczywistości nie poszerza ona rejestrowanego zakresu dynamiki, ale zwiększa możliwości detekcji w końcowym obrazie, w szczególności w partiach, które w przeciwnym razie byłyby prześwietlone. Metoda ta bardzo przydaje się w scenach o ograniczonym zakresie dynamiki i z dużą ilością ruchu. Jej typowe artefakty są następujące:

• Szumy w postaci pasm w najciemniejszych obszarach

• Bardzo niewielka liczba poziomów szarości w niektórych obszarach

• Nienaturalne kolory

Kamery zazwyczaj korzystają z globalnych metod korekcji krzywej tonalnej, co oznacza, że do wszystkich pikseli w obrazie stosowane jest to samo przekształcenie. Jednak można także użyć metody lokalnej, która powoduje wprowadzenie różnych korekt krzywej tonalnej w różnych miejsca przetwornika. Ta metoda tak naprawdę nie poszerza rejestrowanego zakresu dynamiki, ale stanowi wydajne narzędzie do wizualizacji, ponieważ łagodzi kontrast i pozwala uzyskać lepszy wygląd na ekranie o niewielkim zakresie dynamiki. Typowe artefakty zależą od intensywności stosowania tej metody i mogą obejmować następujące zjawiska:

• Efekt ducha

• Kreskówkowy wygląd

• Brak kontrastu

• Zbyt intensywne kolory

Axis oferuje kilka rozwiązań do obrazowania w trybie WDR, które łączą część ogólnych metod opisanych w poprzednim rozdziale z najnowocześniejszymi technikami przetwarzania obrazu i procedurami ograniczającymi powstawanie artefaktów.

W Axis wybraliśmy kilka głównych aspektów oceny i klasyfikowania naszych rozwiązań WDR. Określając optymalne rozwiązanie do konkretnego zastosowania systemu dozoru, aspektom tym należy przypisać inną wagę odpowiednio do specyfiki tego zastosowania. Ocena aspektów opiera się na rzeczywistym wykorzystaniu i subiektywnym osądzie.

Ocena aspektu ruchu podsumowuje zdolność rozwiązania do zarejestrowania sceny z ruchem bez wprowadzania artefaktów związanych z techniką próbkowania. Do ważnych elementów tego aspektu należą radzenie sobie z migotaniem i unikanie artefaktów scalania.

Ocena aspektu rozpiętości wskazuje, jak duża może być różnica jasności między najjaśniejszą i najciemniejszą partią obrazu, aby obraz zachował użyteczność do celów dozoru.

Ocena aspektu wyglądu podsumowuje zdolność rozwiązania do odwzorowania trudnych warunków oświetleniowych w taki sposób, aby uzyskany obraz nadawał się do oglądania przez pracowników ochrony na monitorze komputerowym. Nie chodzi tutaj o jak najwierniejsze odwzorowanie sceny, ponieważ wówczas część szczegółów pozostałaby zakryta przed oglądającym.

Zakres dynamiki kamery zazwyczaj podaje się jako wartość w decybelach (dB), która jest powiązana z aspektem rozpiętości omówionym w poprzedniej sekcji. Aby jednak zapewnić użyteczność i szczegółowość w typowych scenach występujących w systemach dozoru, w rozwiązaniach WDR Axis większą wagę przywiązuje się do aspektów ruchu i wyglądu niż do aspektu rozpiętości. Takie podejście oznacza, że kamery Axis mogą mieć lepszy zakres dynamiki, niż wynikałoby to z ich wartości dB. Wziąwszy pod uwagę redukcję artefaktów i większą użyteczność, kamera Axis o niższej wartości dB może działać lepiej od kamery innego producenta o wyższej oficjalnej wartości dB. Więcej informacji na temat wartości dB zawiera rozdział 6.

Poniżej wymieniono rozwiązania WDR oferowane przez Axis.

• Forensic WDR to połączenie metod dwukrotnej ekspozycji i lokalnego wzmocnienia kontrastu. Uzyskiwane w ten sposób obrazy cechują się maksymalną użytecznością podczas prac dochodzeniowych. Dzięki zastosowaniu najnowszej generacji algorytmów przetwarzania obrazu technologia ta skutecznie redukuje widoczne szumy i artefakty. Forensic WDR sprawdza się także w przypadku scen z ruchem i w kamerach o bardzo wysokiej rozdzielczości.

• WDR – Forensic Capture to połączenie metod dwukrotnej ekspozycji i lokalnego wzmocnienia kontrastu. Uzyskiwane w ten sposób obrazy cechują się maksymalną użytecznością podczas prac dochodzeniowych.

• WDR – Dynamic Capture wykorzystuje metodę dwukrotnej ekspozycji do scalania obrazów o różnych czasach ekspozycji. Zakres dynamiki ograniczają artefakty związane z ruchem i migotaniem.

• WDR – Dynamic Contrast wykorzystuje metodę wzmocnienia kontrastu, dając dość ograniczony zakres dynamiczny, ale przy bardzo niewielkiej ilości artefaktów. Ponieważ używana jest tylko jedna ekspozycja, rozwiązanie to dobrze się sprawdza w scenach z dużą ilością ruchu.

Niektóre kamery Axis poszerzają zakres dynamiki przy użyciu niewymienionych połączeń poszczególnych metod. W kamerach tych rozwiązanie WDR jest dostosowane do konkretnego modelu urządzenia, a w dokumentach z informacjami o produkcie jest określane skrótem „WDR”.

W poniższej tabeli przedstawiono klasyfikację rozwiązań WDR Axis na podstawie aspektów wydajności.

Zgodnie z tą klasyfikacją ogólnie najlepszą wydajnością wśród rozwiązań WDR cechuje się technologia Forensic WDR, która w porównaniu z WDR – Forensic Capture oferuje lepsze parametry aspektów ruchu i wyglądu. Jednak oba te rozwiązania przeznaczone do prac dochodzeniowych (stąd cząstka Forensic w nazwie) stanowią rewolucyjny krok naprzód w dziedzinie obrazowania trudnych scen. Ich niezrównana zdolność do wydobywania szczegółów w ciemnych partiach sceny bez prześwietlania jasnych obszarów pozwala uzyskiwać obrazy, które mają wyjątkową wartość na etapie prac dochodzeniowych.

Ponieważ w obu rozwiązaniach typu Forensic priorytetem jest użyteczność w pracach wyjaśniających, wszystkie cienie są rozjaśniane, a szczegóły uwypuklane, skutkiem czego powstaje obraz, który pod względem wyglądu i ogólnego charakteru bardzo odbiega na przykład od obrazu oglądanego w telewizji. Kamera z technologią Forensic WDR kompresuje pierwotny zakres dynamiki sceny do znacznie węższego zakresu, nie powodując przy tym utraty szczegółów. Optymalizuje to materiał wizyjny pod kątem komfortowego oglądania w centrum bezpieczeństwa, w którym specjaliści przeglądają przekazywany na żywo i wcześniej zarejestrowany materiał.

Na poniższej ilustracji porównano scenę zarejestrowaną przy użyciu dwóch urządzeń: kamery niezawierającej funkcji WDR (po lewej) oraz kamery Axis z technologią Forensic WDR (po prawej). W przypadku Forensic WDR szczegóły zarówno w oświetlonym od tyłu wnętrzu pomieszczenia, jak i na zewnątrz są wyraźne i dobrze widoczne.

Dostępny zakres dynamiki kamery zazwyczaj podaje się w decybelach (dB) jako wartość związaną z aspektem rozpiętości omówionym w rozdziale 5.

Wartość dB wyraża stosunek zdolności emisyjnej najjaśniejszego obiektu i zdolności emisyjnej najciemniejszego obiektu możliwego do zarejestrowania przez kamerę. Jeśli stosunek zdolności emisyjnych wynosi 1000:1, wspomniana wartość jest równa 60 dB, a oblicza się ją jako logarytm stosunku zdolności emisyjnych (w tym przypadku 3) pomnożony przez 20.

Najciemniejszy wykrywalny poziom można zdefiniować jako poziom szumów własnych piksela przetwornika, ponieważ każdy sygnał nieprzekraczający tego poziomu ginie w szumie. Zgodnie z tą definicją dobry przetwornik obrazu normalnie osiąga zakres dynamiki na poziomie około 70 dB. Techniki WDR sprawiają, że bez zmieniania rzeczywistej wartości dB kamery można zwiększyć praktyczny zakres dynamiki, czyli jej rozpiętość.

Jednak ani sama wartość dB, ani rozpiętość nie wyrażają w pełni dostępnego zakresu dynamiki kamery. Jakość obrazu WDR zależy także od użytej metody WDR, od tego, czy na obrazie pozostały jakieś widoczne artefakty, oraz od jakości przetwarzania obrazu. Część tych czynników w zwięzły sposób podsumowują aspekty wyglądu i ruchu omówione w rozdziale 5.

Obraz przedstawiony poniżej po prawej stronie został zarejestrowany przy użyciu kamery, której oficjalna wartość dB jest niższa niż w przypadku obrazu po lewej stronie. Wbrew temu, czego można by się spodziewać, w tej scenie o szerokim zakresie dynamiki kamera o niższej wartości dB niewątpliwie wygenerowała obraz lepiej przystosowany do dozoru wizyjnego. Jak można się domyślić, kamera o niższej wartości dB miała też inne funkcje, takie jak lepsze przetwarzanie obrazu, które polepszały jej parametry WDR.

W tym rozdziale opisano kilka najczęściej występujących artefaktów wizualnych i ich przyczyny.

• Rozmycie spowodowane ruchem
  Rozmycie spowodowane ruchem może wystąpić, jeśli rejestrowany obraz ulegnie zmianie w czasie trwania jednej klatki — z powodu dynamicznego ruchu w scenie lub zbyt długiego czasu ekspozycji.

• Efekt ducha
  Kiedy kamera tworzy obraz przez połączenie większej liczby ekspozycji, poruszający się obiekt może zostać zarejestrowany w różnych miejscach. Już samo to zjawisko może doprowadzić do powstania poświaty (tzw. ducha) na obrazie, jednak końcowy efekt może być jeszcze mniej wyraźny z uwagi na to, że stopień rozmycia spowodowanego ruchem jest różny dla obiektów o różnej jasności. Przykładowo ciemniejsze partie ruchomego obiektu będą bardziej rozmazane od partii jaśniejszych.

• Artefakty spowodowana migotaniem
  Artefakty powodowane przez migoczące światło mogą wystąpić we wszystkich rodzajach kamer. Ponieważ normalnie zakłada się oświetlenie stałe, modulowane źródła światła, takie jak oświetlenie jarzeniowe, stanowią wyzwanie. W zależności od rodzaju kamery powstałe artefakty mogą mieć postać pasków lub widocznego pulsowania obrazu.

• Szumy w postaci pasm
  Z pewną ilością losowo rozrzuconego szumu w obrazie często można się pogodzić. Jednak na etapie przetwarzania cyfrowego techniczne trudności związane z odczytem wartości pikseli czasem mogą doprowadzić do pojawienia się pasów widocznego szumu.

• Kreskówkowy wygląd i nadmierne wyostrzanie
  Obraz WDR może być tak bogaty w odwzorowane odcienie i wzmocnione szczegóły, że trudno jest go prawidłowo wyświetlić na zwykłym monitorze. Z tego powodu wyświetlany obraz może mieć wyraźnie kreskówkowy, nienaturalny wygląd.

• Zmiany kolorów
  Metody, które nie traktują wszystkich pikseli jednakowo, mogą prowadzić do powstawania artefaktów w reprodukcji kolorów, takich jak niewłaściwe odwzorowanie koloru czy jego nadmierne natężenie.

• Fioletowe obwódki
  Fioletowe lub niebieskie obwódki widoczne przy ostrych krawędziach na obrazie to zjawisko, które występuje ze względu na aberracje chromatyczne obiektywu. O aberracjach chromatycznych mówimy, gdy poszczególne barwy składowe światła nie załamują się w obiektywie tak samo, skutkiem czego w chwili dotarcia do przetwornika są nieznacznie przemieszczone lub nieostre. Efekt ten zazwyczaj nasila się w pobliżu krawędzi przetwornika. Kamery WDR są bardziej wrażliwe na aberracje chromatyczne niż kamery bez technologii WDR, ponieważ wykonują więcej mapowania tonów w ciemnych partiach obrazu.

• Flara i zamglenie obiektywu
  Gdy światło wchodzi do dowolnego układu soczewek, pewna jego część nie jest przechwytywana prawidłowo, lecz rozprasza się w układzie, powodując odbicia międzysoczewkowe. Część tego światła wychwytują wewnętrzne przegrody mające na celu ograniczenie odbić promieni świetlnych, ale część w końcu dociera do przetwornika w niewłaściwym miejscu, powodując różnego rodzaju artefakty. Najczęściej występującym artefaktem jest tzw. flara obiektywu, którą można zaobserwować na obrazie z większości kamer zwróconych w stronę silnego źródła światła, na przykład słońca. Kolejne zjawisko to zamglenie, które zmniejsza kontrast i nasycenie kolorów w większych partiach obrazu. Oba te zjawiska szczególnie przeszkadzają w sytuacji, gdy w obrazie występuje silne źródło światła, scena cechuje się szerokim zakresem dynamiki, przednia soczewka jest zabrudzona lub do obiektywu przedostał się kurz. Flarę i zamglenie można zredukować przez zamontowanie osłony pogodowej, ale jeśli kamera WDR ma zapewniać dużą rozpiętość dynamiczną, rozproszenia światła w układzie optycznym i tak będą ograniczać jej możliwości.